Donald Duck recensie

Vandaag vond ik de Donald Duck in de brievenbus en terwijl ik hem doorblader, ging ik even terug in de tijd, naar zo'n 30 jaar geleden. Als kind hadden mijn twee broers en ik ook een abonnement op de Donald Duck en het was iedere woensdag weer knokken wie hem het eerst mocht lezen. Meestal won ik, omdat ik verdacht veel in de buurt van de brievenbus rondhing op het tijdstip dat de postbode langskwam. Ook was het frappant dat onze buurjongen altijd op woensdagmiddag bij ons kwam spelen. Lange tijd heb ik gedacht dat hij het leuk vond om met mij samen te spelen, maar uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat ook hij op die nieuwe Donald Duck aan het azen was. Spelen met mij was slechts bijzaak en noodzakelijk om het doel te bereiken!

Maar mijn broers en ik hebben altijd ontzettend veel plezier beleefd aan de Donald Duck. Dat speelde uiteraard ook mee toen ik besloot om mijn eigen drie kinderen ook een abonnement op de Donald Duck te geven. De Donald Duck valt nu bij ons in de brievenbus op een tijdstip dat mijn kinderen nog op school zitten. Ik kan dus ongestoord en in alle rust iedere week als eerste de Donald Duck lezen, net als zoveel jaar geleden!

En het valt me op dat er eigenlijk nog steeds niets is veranderd; nog steeds dezelfde kostelijke verhalen over de inwoners van Duckstad. Nog niets veranderd ten opzichte van 30 jaar geleden, maar nog steeds o zo leuk! Nog steeds kan ik lachen om malle Donald en de streken van zijn neefjes, over de gierigheid van Dagobert en over al die andere verhalen.

Het blad Donald Duck was en is nog steeds geweldig en een zeer leuk blad. Ook mijn kinderen hebben dat inmiddels ontdekt en (de geschiedenis herhaalt zich) ook zij knokken iedere week over de vraag wie hem als eerste mag lezen. Gelukkig weten ze niet dat ze helemaal niet de eerste zijn, want mams heeft hem dan al uitgebreid doorgenomen! Zouden mijn eigen ouders vroeger ook stiekem de Donald Duck hebben gelezen...?