Libelle recensie

Toen ik op mijn 20e het ouderlijk huis verliet, kreeg ik van mijn moeder een abonnement op de Libelle. Vol trots kwam ze me vertellen dat ze dit geregeld had. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.

Thuis waren we nooit ergens op geabonneerd geweest, behalve op de krant. De Libelle bladerde ik hoogstens door in de wachtkamer van de tandarts. Alleen als er echt niks anders lag. Ja, m´n schoonmoeder, die 40 jaar ouder is dan ik, kocht af en toe een Libelle. Ik vond het dus een ouwe vrouwen-blad...

Een leuk kadootje, dacht ik nog, toen ik begreep dat ik de volgende acceptgiro zelf moest gaan betalen... Maar toen viel het blad op de mat. Mijn blad. Ik begon voorzichtig te bladeren... Ik sloeg het geleuter over het ouderschap, de overgang en het kookgedeelte over. Want ik had op die (jonge) leeftijd al genoeg moeite met de kooktijd van alles behalve water...

Ook durfde ik aan de buitenwereld niet te vertellen dat ik abonnee was op Libelle. Ze zouden wel denken!!! Wat moet zo´n jonge meid nou met zo´n oud blad...? Die schaamte heeft nog een hele tijd geduurd. Zeker tot ik de 30 passeerde. Een leeftijd waarop ik mezelf leerde kennen. Inmiddels was ik een moeder, een echtgenote, parttime collega en huisvrouw. En dus had ik geen tijd meer om me druk te maken over wat anderen over me zouden kunnen vinden... Ik mocht er zijn!

Nu, na 20 jaar abonnee te zijn van "mijn" blad, kijk ik er nog wekelijks naar uit. Vooral de ingezonden brieven lees ik met plezier. Mijn kinderen gaan voor de prietpraat en de Jan Jans. En mijn man laat het water uit de mond lopen bij het zien van de lekkere gerechten. Die ik toch nooit ga maken. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben...

Regelmatig twijfelde ik of ik me zou opgeven voor een fotoshoot of een interview. En nog steeds! Maar zoals alle lezeressen heb ook ìk wat te vertellen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. En misschien doe ik dat ooit nog wel...

Ik voel me dezelfde jonge vrouw als 20 jaar geleden, alleen rijker. Een mooi huis, twee gezonde kinderen, misschien hier en daar een rimpeltje, een grijze haar... Nog steeds heb ik dezelfde werkgever, ik ben nu eenmaal een "plakker". Maar dat ik na al die jaren nog met mijn man samen ben, dat is een geschenk.

Wie had ooit gedacht dat ik verliefd zou worden op een ander? Een onbereikbare liefde, die mijn hele leven overhoop zou gooien... Wie had kunnen voorzien dat ditzelfde mijn man zou overkomen, precies in die verwarrende periode? Ik, die altijd zo jaloers was, gunde hem zijn welverdiende geluk. Bij die ander... Terwijl ik thuis eenzaam bleef met de kinderen, trok hij in bij een jonge vrouw. We maakten geen ruzie, we voelden geen jaloezie, er was geen haat... We lieten elkaar zo gaan!

De situatie sloeg om, toen zijn vriendin hem de bons gaf. Huilend belde hij me op, midden in de nacht. Ik twijfelde geen moment! De vader van mijn kinderen, dacht ik. Die laat je niet in de steek! Die nacht heeft hij in mijn armen gelegen. Als een moeder heb ik ´m gerustgesteld, gezegd dat alles goed zou komen. Terwijl ik daar zelf echt niet in geloofde...

En nu, drie jaar later, blijkt dat ik gelijk gehad heb. We zijn eruit gekomen, maar vraag me niet hoe. Het waren tropenjaren! Leugens die achteraf nog uitkomen. Vrienden die geen vrienden bleken te zijn. De onzekerheid, de twijfel, het gevoel dat je het voor niets volhoudt... De rimpels, de grijze haren die je ervan overhoudt... Ach, die verdoezel je onder een laagje make-up of wat haarverf.

We zijn trots dat we ons gezin bij elkaar hebben kunnen houden. De kreet dat je er "sterker" uitkomt, heb ik altijd van tafel geveegd. Ik had het graag willen missen. Ik besef nu dat ik kan meepraten met de lezeressen van "mijn" blad.

Zie dit als mijn column... :-)