Volkskrant recensie

De recensies doorlezend die eerder in proefabonnementen over De Volkskrant geschreven zijn, komt automatisch het gevoel dat mijn recensie wellicht mosterd na de maaltijd is. 'Waarom doe je het dan', vraag je jezelf af, 'voor een gratis krantje?' Nou nee, want gelukkig zijn er meer kranten in Nederland die een recensie 'verdienen', maar de zaterdageditie van de Volkskrant is een klein verhaal apart.

Mijn aanloop is zaterdagavond 27 oktober 2007. Het journaal is geweest en Paul de Leeuw loopt even later te dansen in een strakke zwarte avondjapon over mijn beeldscherm. I am not amused. Begint te lijken op beeldvervuiling.

Naast mij, op de bank, ligt de zaterdageditie van De Volkskrant. Naast de bank, op de grond, ligt het Algemeen Dagblad (met haar Stichtste editie), en De Gelderlander. 'Moet je de Volkskrant niet doorkijken', vraagt mijn vrouw belangstellend als ik met een blik vol afgrijzen noodgedwongen De Leeuw volg, 'altijd beter dan wat je nu ziet'. We besluiten de tv uit te zetten. Zij een boek, ik de krant en ik ga kennis nemen van wat de Volkskrant mij zaterdags weer biedt. Want ik mag er vanuit gaan dat de Volkskrant mij, als zaterdaglezer, ook respecteert.

Het 'mooie' van deze krant is dat zij haar lezerspubliek onderscheidt in diverse katernen, zoals Het Betoog, Het Vervolg, Kennis, Hart en Ziel en Reizen. Moet zij niet doen, want ik trek mij dat toch een beetje aan. Kennelijk gaat de redactie er op voorhand vanuit welke katern mij aanspreekt. Sterker nog: welke katern voor mij geschikt is, behalve de voorpagina. Dat hangt zeker van mijn IQ af, want ik mag keuzes maken. Als het ene katern je niet ligt of te moeilijk voor je is, dan neem je toch een andere? Beter is het, naar mijn bescheiden mening, om deze veelvoud van katernen terug te brengen tot enkele katernen. Dat gespecialiseerde berichten of reportages ook hun weg kunnen vinden in katernen met algemene berichtgeving. Dan laat je ook geen katernen liggen, waarvan al vaststaat dat het oud papier is.

Waarom toch de zaterdageditie van De Volkskrant? Hoewel ik 'rechts' opgevoed ben, kan ik mij vinden in de -toch wel- 'linkse' Volkskrant die eertijds door pastoors gepropageerd werd als verplichte leeskost in katholieke gezinnen en de zegen meekreeg van de pauselijke nuntius. Inderdaad: voor het arme Vrije Volk was geen plaats meer; de Volkskrant hield echter haar bestaansrecht. Werd daarmee een waardige plaatsvervanger met een groot gevarieerd lezerspubliek waar ik mijzelf ook toe reken. Oorzaak: alles is terug te vinden in het gemêleerde nieuwsaanbod waar de Volkskrantredactie kennelijk een neus voor heeft. Hoewel een uitglijder hun ook niet vreemd is.

Het is nog steeds zaterdagavond, bijna elf uur en de klok moet nog een uur worden teruggezet. Ik besluit er een uurtje bij te plakken en neem het Volkskrant Magazine. Althans: dat probeer ik, want mijn vrouw is eerder. 'Jij hebt genoeg lectuur', reageert ze, 'ik ga naar bed, het artikel lezen over Ivan Wolffers'.
Ik ben er klaar mee. Ik heb geen abonnement op De Volkskrant, koop 'm al twee jaar op zaterdag los. Op zondagavond is het AD en De Gelderlander aan de beurt. Op het AD al 40 jaar geabonneerd -waarom nog eigenlijk-, De Gelderlander van de buren die hun krant weer terug willen hebben. En zo hoort het ook.